Column: "Theo laat je tieten zien!"

Te dikke voetballers hebben iets geniaals. Ze zijn op een of andere manier altijd gezegend met een magische voet. Ik herinner me Matthew Le Tissier. Le Tissier keek altijd alsof hij net een scheet in een lift had gelaten. Tel daar bij op dat hij stelselmatig te zwaar was en het plaatje is gemaakt. Het leek bij Le Tissier altijd alsof hij al zijn schoonheid had bewaard voor het voetbal. Zijn doelpunten zijn legendarisch. Met zijn fluwelen trap schoot hij ze er vanuit de kleedkamer nog in. Door zijn eeuwige heimwee naar de stadionlampen van Southampton, zijn uiterlijk en wonderschone goals werd Matthew Le Tissier een cultheld. Man, wat had ik “Le God” graag een keer live gezien.

Eigenlijk kende ik Theo Janssen enkel van zijn scheenbeenbreuk. Het verhaal ging dat hij na deze breuk zich fulltime gericht had op het drinken van WKD. Toen hij zich maanden later weer op het veld meldde, leek hij meer op Mart Smeets dan op Theo Janssen. Het publiek riep “Theo, laat je tieten zien!” omdat hij zich een gewaagde cup manboobs aan had gemeten. Als supporter van de tegenpartij kon ik daar wel om lachen. In 2008 kwam hij naar Enschede. Er was een moment sprake van dat hij naar Groningen zou gaan maar na een gesprek met Fred Rutten koos hij toch voor FC Twente. Hoewel hij de schijn tegen had heb ik eigenlijk nooit een negatief geluid gehoord van de supporters over deze aankoop. Hij rookte, was eigenlijk wat te zwaar en kwam van een vijand. Supporters vergaven hem dit direct. Theo Janssen was een speler waar de supporter zich mee kon identificeren. Ongepolijst, had een buikje, was opstandig, werkte hard en zei wat hij vond. Eigenlijk was Theo een voetballer van 20 jaar geleden. Theo was voor mij het broodje beenham tussen het kaviaar.

In de jaren dat hij met het ros op de borst speelde was hij geweldig. Door zijn beenbreuk was zijn scheenbeen een stukje langer geworden en daardoor had hij een bepaalde manier van lopen. Het leek alsof hij altijd een steentje in zijn schoen had. Ik denk terug aan het stiftje tegen PSV. Ik schreeuw me weer hees. Theo stond uitgeput met de armen in de lucht het doelpunt met vak P te vieren. Iedereen wilde Theo zijn op dat moment.

[caption id="attachment_41333" align="alignright" width="300"] Theo Janssen scoort tegen Inter met zijn befaamde linker been. [/caption]Theo was de absolute drijvende kracht van het kampioenselftal van 2010. Hoewel hij er altijd voor uitkwam dat zijn liefde bij Vitesse lag, hield hij ook van Twente. Dat kan niet anders. Hij zal het misschien ontkennen maar ik denk dat hij zich ook prettiger voelde bij Twente dan bij Vitesse. Toen Theo bij Vitesse vertrok was de club te klein voor hem en toen hij weer terugkeerde was hij eigenlijk al versleten.

Ooit werd Janssen gevraagd naar zijn beste wedstrijd ooit. Hij antwoorde direct “Inter – Vitesse in 2001”. Niet lang na deze wedstrijd brak hij zijn scheenbeen waar alle ellende allemaal mee is begonnen. Hij brak zijn been tegen FC Twente. Theo Janssen speelde zijn beste wedstrijd voor FC Twente ironisch genoeg ook tegen Inter.

Nu stopt hij met voetballen. Hij is op en versleten na de zoveelste fysieke tegenslag. Theo Janssen is voor mij de Nederlandse Matthew Le Tissier. Heel stiekem mogen we van geluk spreken dat Theo vanuit Enschede de lampen van het Gelredome nog kon zien. Al moest hij er wel voor op de tenen staan. De compromis met zijn heimwee heeft ons kampioen gemaakt. Theo Janssen vergeten we nooit meer. Ik in ieder geval niet.

CEAZ

CEAZ schrijft naar eigen zeggen stukjes. Niet meer, niet minder. De ene keer over FC Twente de andere keer over dingen die hem opvallen in het dagelijks leven. Waar het op vooral op neerkomt: CEAZ geeft ongevraagd zijn mening. Volg CEAZ ook op Facebook.

[nederbet]
[ligatus]