Column: Samenspel

Vanuit het bestuur van de club werd het al enige tijd geleden aangekondigd, onder meer door Ted van Leeuwen; “Het wordt overleven”,”het wordt een overlevingsjaar” en “we moeten het seizoen zo goed mogelijk zien door te komen.” Stabiliseren en daarna weer voorzichtig uit- en opbouwen was- en is het credo. Nogal wiedes als bijkans een gehele wedstrijdselectie uit noodzaak is verkocht om de club nog enigszins een kans op een normaal voortbestaan te kunnen geven. Iedere fan hield en houdt er ook rekening mee dat er uit een ander vaatje getapt zal moeten worden. Uit de bijna tot op de grond toe afgebrande mooie staat van dienst en de rokende puinhopen van jaren wanbestuur kan niemand een prachtig en weelderig bloeiende tuin des overvloeds verwachten. Daar resteren slechts twee basisopdrachten voor de matadoren die in het in het veld moeten doen; onvoorwaardelijke inzet en je onderdeel voelen van een team en daarnaar handelen.

De contouren van een lastig en zwaar seizoen beginnen zich steeds meer als donkere wolken boven de Veste af te tekenen. We hebben ‘op papier’ een goed middenveld en we hebben in de praktijk nu eindelijk een goede keeper. Voor de rest is het wisselvalligheid troef bij FC Twente momenteel. De wisselvalligheid van de jeugd zou je kunnen zeggen.

Indien de wat geroutineerder middenvelders in de praktijk echter niet brengen wat er van hen verwacht wordt en de wisselvalligheid hierdoor de norm gaat worden, wordt iedere wedstrijd quasi onvoorspelbaar. Dan wordt de wisselvalligheid een collectief iets dat er lastig uit te krijgen is. Dan zal er een forse aanslag op de nagels van iedere Twente fan gedaan worden. Dan wordt het supportershart danig op de proef gesteld.

Gisteren leek het wel of een aantal spelers op beslissende momenten zich bukten om een klavertje vier te plukken om deze vervolgens vol trots aan een teamgenoot te laten zien, terwijl de vijandelijke aanvallen maar bleven komen. Guti straalde weer uit op het verkeerde feestje te zijn beland en Olaitan doet zijn best, maar raakt nog geen, inmiddels weer alom aanwezige pepernoot.

Teveel spelers verschuilden zich achter hun tegenstander waardoor iedere poging tot het toespelen van de bal in schoonheid stierf, het speelveld te lang werd en bleef en het team bijkans de gehele wedstrijd achter de feiten aanhobbelde. Het samenspel was daardoor te onsamenhangend.

Waar vorige week en in de wedstrijd tegen Ajax, bij grote vlagen de passie en de inzet van het veld droop als het vet van een wenskaars in Lourdes, bleef gisteren ook dit noodzakelijke onderdeel ver achter.

AZ had donderdag nog Europees gespeeld, maar was gretiger, feller en hongeriger naar de punten dan Twente. Dat moet dus niet meer mogen.

Aan de balans in een team kan gewerkt worden en deze kan beter worden naarmate de tijd vordert, de inzet en mentaliteit moet echter van de spelers zelf komen en dient er altijd en overal te zijn. Jeugd of geen jeugd.

De selectie bevat nog genoeg spelers die in staat moeten zijn om een respectabel potje voetbal op de mat te leggen. Ik zie ook nog wel voldoende mogelijkheden tot groei van dit team. De wisselvalligheid zal echter vaker te zien zijn dan ons lief is schat ik in. Daarvoor is er gewoon teveel kwaliteit en ervaring ingeleverd en wordt er node een echte leider en aanjager in het veld gemist.

Gisteren was de steun van de fans weer overduidelijk te horen. Steun die dit team hard nodig zal hebben om de punten bijeen te kunnen blijven sprokkelen.

Het saaie en doodslaande, angstige spel onder Schreuder is verdwenen. Wat we nu zien is wisselvalligheid, grilligheid, disbalans, maar ook meer neiging tot aanvallend spel door een uitgeklede selectie met spelers die er allemaal wel voor willen gaan maar nog een eenheid moeten vormen in het volle besef dat inzet en winnaarsmentaliteit altijd en overal aan de dag gelegd dient te worden.

Ik heb er ondanks alles vertrouwen in dat het goed gaat komen en het degradatiespook ons uiteindelijk de stuipen niet op het lijf zal gaan jagen.

Daarvoor is het samenspel van groot belang. Zowel binnen het team op het veld als tussen het team en de fans. In vergelijking met de afgelopen jaren doet zich een nieuwe werkelijkheid aan ons voor. Daar kunnen we boeken over vol schrijven en uren over praten. Feit is dat we er nu mee geconfronteerd worden en mee moeten dealen. Onze steun is nu wellicht meer nodig dan ooit. Dit elftal zal bij tijd- en wijle naar een overwinning ‘geschreeuwd‘ dienen te worden, vooral thuis.

[google]Zolang er aan de basisvoorwaarden van inzet en teamgeest gewerkt wordt zal ook dit team echter, al lerend en doende sterker worden.

Gisteren was het pislauwe karnemelkse gortepap dat we voorgeschoteld kregen. Tegen NEC kan het zomaar weer een op uiterst geraffineerde wijze bereide peking eend zijn met diverse smaaksensaties.

De weg die voor ons ligt zal hard zijn en lang, de uitdagingen talrijk. Het is echter een weg die we meer dan ooit, samen af zullen moeten leggen, zoveel heeft het huidige seizoen ons wel alvast geleerd.

COTE !!

TAZ