In het uitvak hoorde hij dat zijn maat de vuurwerkramp niet had overleefd

Woensdag was het exact 20 jaar geleden dat de vuurwerkramp plaatsvond in de Enschedese wijk Roombeek. Een dag na de vuurwerkramp moest FC Twente het in de Rotterdams Kuip opnemen tegen Feyenoord in de laatste wedstrijd van het seizoen. De inzet was een Europees ticket, maar FC Twente wilde de wedstrijd helemaal niet spelen. De KNVB stak hier een stokje voor. Terwijl de stad rouwde om de slachtoffers en er mensen knokten voor hun leven, dwong de KNVB FC Twente in actie te komen.

Het uitvak was stil. Overmand door emoties en vragen die op dat moment nog niet beantwoord konden worden. Eén van de aanwezige supporters was Frank Schoonderbeek. Er was grote twijfel om die dag überhaupt mee af te reizen naar Rotterdam, maar hij besloot toch te gaan.

"Het was de vraag: Wil je er wel heen of wil je er niet heen? We zijn wel gegaan." Echter was de groep niet compleet want één van zijn goede vrienden kwam die dag niet opdagen. Toch stapten ze in de trein. "Daar was het een dode bende", vervolgt Frank het gesprek met Boy de Haan van In de Hekken. Dan kom je aan in Rotterdam. Tja, die minuut stilte. Wij hebben er met het gehele vak voor gekozen het eerste kwartier muisstil te blijven. Maar KNVB, waar is jullie fatsoen? Ze hadden die wedstrijd nooit mogen laten doorgaan. Tot op de dag van vandaag heb ik het gehad met de KNVB. Maar ook met die gasten van Feyenoord die toen vuurwerkgeluiden maakten. Waar ben je dan mee bezig?"

[google]

Diep in de tweede helft, vlak nadat Scott Booth FC Twente op 1-1 had gezet, kreeg Frank een belletje van zijn vriendin. Het ging over zijn maat die die ochtend niet op was komen dagen. "'Ze hebben N. gevonden', zei ze tegen me. 'Hij is op het vliegveld.’ Ik was direct verbaasd. Wat moet hij daar? Die pannenkoek zou hier moeten zijn. Toen vertelde mijn vriendin me dat hij niet meer leefde."

Frank en zijn vrienden wilden zo snel mogelijk naar huis, maar na overleg met de stewards en de NS bleek dit niet mogelijk. "Toen hebben jongens geprobeerd de schuifwanden open te breken. Uiteindelijk heeft wel iedereen netjes het uitvak verlaten. Toen we thuiskwamen beseften we ons echt dat hij er niet meer was. Op het verkeerde moment op verkeerde plaats."

"De sfeer was achteraf akelig. Ik heb spijt dat ik ben gegaan. Vooral voor mezelf. Ik heb nooit een positief gevoel aan die wedstrijd kunnen overhouden. Twintig jaar later ken ik vooral nog alle details rondom de ramp zelf. Op bepaalde dagen moet je er ook aan denken, maar soms moet je het wegstoppen. Veilig achter een deurtje."