Column: Tioté

Telefoon…
“Heb je ’t gehoord van Cheick Tioté?"
”Nee, wat is er dan?”
“Hij is dood”, zegt een kennis, FC Twente-fan en fanatiek lid van Vak P.”
“Jij bent gek.”
“Nee. Het is echt zo. Ik ben er emotioneel van, ik kan er met de kop niet bij.”
“Hoe is het mogelijk”, zeg ik. “Hoe oud is die jongen nog maar?”
“Hij heeft op de training bij zijn club in China een hartaanval gehad en is niet meer opgestaan”, klinkt het met een gebroken stem in mijn telefoon.

Ik was aan het fietsen in de buurt van Goor en kreeg het trieste nieuws via de telefoon te horen. Een voetballer in de bloei van zijn leven, zakt in elkaar en sterft. Hij is slechts dertig jaar geworden, ongelooflijk.

Het telefoongesprek gaat nog een tijdje door. We roemen zijn strijdlust en hardheid. Hij wilde altijd in de basis staan, maar McClaren dacht daar regelmatig anders over. Die koos dan voor Wout Brama of voor Theo Janssen. Ik vertelde hem dat Tioté na een wedstrijdje bankzitten meteen op zoek ging naar voorzitter Munsterman om zich te beklagen over zijn positie als twaalfde, dertiende man. Dat hij daar geen genoegen mee nam, konden we ons voorstellen, want Tioté was een uitstekende speler voor de FC. Hij werd kampioen en was in dat glorievolle seizoen zeker van grote waarde.

“Hij heeft ons kampioen gemaakt”, zegt de supporter aan de andere kant van de lijn met veel overtuiging in zijn stem, ‘weet je dat nog?”
“Nee. Dat zie ik even niet voor me”, zeg ik en denk bij mezelf, dat geen enkele speler de FC in 2010 kampioen heeft gemaakt. Dat deden ze samen. Zonder topscorer Bryan Ruiz was het vrijwel zeker niet gelukt, maar om te zeggen dat één speler zijn elftal kampioen heeft gemaakt, vind ik te ver gaan.
“Herinner je je de thuiswedstrijd tegen Heerenveen nog?”
“De FC won met 1-0?”
“Juist. En wie scoorde het doelpunt in de laatste minuten?”
“Ik vermoed Tioté. Omdat jij het zo nadrukkelijk vraagt. Anders zou ik het niet meer weten.”
“Dat klopt. Meer doelpunten heeft hij bij de FC ook niet gemaakt. We speelden kort voor het einde van het seizoen tegen Heerenveen. Het was lang 0-0 totdat Cheick de 1-0 scoorde. Drie punten erbij en nog steeds in de race. Daarom zeg ik dat we het kampioenschap aan hem te danken hebben.”[google]

Laat het zo, zou ik willen voorstellen. Laat hem van mening zijn, dat de FC de titel in 2010 dankt aan de treffer van Tioté. Het is een mooie, postume hulde voor de man die buiten het veld niet veel zei en binnen de lijnen fanatiek en strijdbaar was. Cheick trok zijn been nooit terug. Binnen de lijnen was hij een harde en meedogenloze frontsoldaat. Buiten het trainings- of hoofdveld was hij rustig, respectvol en toonde hij zijn goede hart. Hij zeurde nooit, behalve als hij niet in de basis stond, en praatte graag over voetbal.

Over twee weken zou hij 31 jaar geworden zijn. En in de komende week zou hij andermaal vader gaan worden. Dat is zo tragisch en verdrietig.
Dat hij moge rusten in vrede.

Gijs Eijsink
Twentesport.com